Ook al is t nait te vergelieken mit n katastrofe as de Japanse tsunami, de veenbraand van 1917 in Valthermond wuir zain as n nationoale ramp. Het gong der goud om weg en der waren zeuventien slachtoffers vaalen. Doarom, en omdat t al n zetje onrustig was in de Veenkolonies, stoakings en zukswat, wuir t tied dat Keuningin n moal dizze kaante uutkwam.
 
Wilhelmina haar zok goud inpakt asof ze noar Nova Zembla mos in ploats van Zuud-Oost Drenthe. Prins Hinderk was der ook bie, want dei was nait vertraauwd allènig thuus.
Minsken waren deur t dolle hèn. Haalf Ons Dörp luip uut.

Vraauwluu, kinder,veenaarbaiders en boeren.
Dou Keunigin over n smaal plaankie n sloode oversteken mos, ruip n bezörgde törfsteker: ‘Vaal mie der nait in, Keunegin!’.
 
Enfin, keuningshuus haar zuk van heur beste kaante zain loaten,  de onlusten waren veurbie en de monarchie red.
Volk ging in n laange optocht weer op huus aan. Òl vraauw Bosch veurop.
Aan elk dei t mor wol heuren vertelde ze over Keunegin: ‘Wat n mooi minsk, krek ons Ijtje.’
 
As klaain jonkie heb ik ‘Ons Ijtje’ nog wel kend. t Was al n òl wief en ik kon mie mit gain meugelkhaid veurstellen dat ze ooit mooi wèst was.
Toch klonk der vieftig joar noa dato, elke moal as Brigitte Bardot op tillevisie was, bie ons deur de huuskoamer: ‘Wat n mooi minsk! Krek ons Ijtje!”