Vraauw Soelman en heur toenman, aargens in de joaren zestig
Met de komst van fabrieken als Philips op Stadskanaal en Enka in Emmen veranderde er veel in onze gemeente.
Veel arbeiders waren niet meer afhankelijk van de turfstekerij en de landbouw met hun onregelmatige werk en inkomsten.
De macht van de vakbonden groeide en de gezags- en daarmee ook de sociale verhoudingen veranderden.
Maar soms ook weer helemaal niet.
Vraauw Soelman en heur toenman, aargens in de joaren zestig
Wie huiven nooit meer op de kneien, vraauw Soelman.
Nooit meer.
De waarkman is van nou òf aan de boas.
Bie Philips kinnen we mitproaten.
Doar is Vakbond aan de macht.
En zotterdoags om twaalf uur kloar.
De huile zundag veur onszulf.
Honderdvieftig gulden in de weeke, vraauw Soelman.
Elke weeke!
Ook in vekaanzie. Vekaanzie, joe waiten wel.
Dat je vrij binnen van t waark.
Joa, deurbetoald.
En as we dat nait kriegen, den goan we stoaken.
Den leggen we t waark der gewoon bie deel.
En niks gain marresjausees uut Amsterdam dij ons den nog klappen kommen geven.
Want wie huiven nooit meer op de kneien, vraauw Soelman.
Nooit meer.
Want nou binnen wie de boas.
Zel k de kaantjes ook nog mor even biesteken, vraauw Soelman?