Ik was nait slim populair bie de wichter in Ons Dörp. Kwait nait hou dat kwam. Eerst haar ik n lui oog met n plaister derop en een dom brillegie. Toun ik dei nait meer droagen huifde schoten mie de pukkels aan alle kaanten uut de kop. Messchain haar dat der wat mit te moaken.

 

Toch gong de laifde nait huilmoal aan mie veurbie. Gerrie, n wichie dat nog nait zo laank in t dörp woonde luit n oogie op mie vaalen. Ze was drei joar older en wos van wanten. Ik was net vattien en luit t apmoal groag over mie hénkommen. Duurde nait laank of ik kon naargens aans meer aan denken.

 
Noa n poar weken muik ze t uut. Mos van heur pa, zee ze. Want dei zat in de road veur de rooien en was der achterkommen dat ik n klainzeun van Berend ‘Secuur’, wetholder veur de conservatieven was. Ik vond t apmoal zeer onterecht. Want ook al was ik al achttien wést den had ik nog nait op Opa stemd.

 

Tien joar eerder was t ook al op n teleurstelling uutlopen. Ik zat nog gain weeke op kleuterschool of der kwam n wichie op mie tou: Eefke was heur noam en ze wol wel mit mie traauwen. Nou, dat leek mie ook wel wat want Eefke was prachtig. Hoar in n steertje met een mooie blonde pony. Gelakte noageltjes, knoppies van laiveheersbeessies in de oortjes, lakschountjes, mooi jurkie en ze gedruig zug as n volwassen wicht. Ik wol geliek wel noar t gemaintehuus. Ook dat luip weer nait goud óf. Van d aine dag op aander gongen ze verhuuzen. Noar Stad.

 
Dou we n poar joar loater op schoolraize in t Noorderplantsoen in Grunnen terechte kwamen zee schoolmeester: ‘Hier woont Eefke ergens’.

 
Nou woon ik zulf inmiddels ook in dei buurt en ‘s oavends goa k voak n moal n stukkie in t plantsoen lopen. En bie elke blonde vraauw dei ik doar den tegenkom denk ik: Eefke?