Marco Borsato hoeft nog niet te denken aan een terugkeer.

Iemand stuurde me een met Kunstmatige Intelligentie ‘gecomponeerd’ lied.

Alles erop en eraan: tekst, melodie, zang, instrumenten.

Zuiver, in de maat en naadloos passend in het repertoire van Marco of Suzan en Freek.

Het was binnen een minuut klaar, zei ze.

‘Poëzie is de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie’, leerde ik op school.

Die gedachte van de dichter Willem Kloos is toepasbaar op alle kunst.

Het idee dat ieder mens een unieke ontwikkeling doormaakt die zijn of haar kunstuiting uniek maakt spreekt mij bijzonder aan.

Helemaal als meerdere mensen hun ervaringen combineren.

Gisteren was zo’n dag.

Ik speelde met Jan Kuiper in Niehove.

De Eisseshof is een oud café in een oud Gronings dorpje.

Het bovenzaaltje was gevuld met een zeer divers publiek

.

Jan is zo’n uniek geval dat A.I. nooit kan verzinnen:

Een zeer goede schrijver/dichter/yoga-leraar/ gitarist die speelde met Afrikanen, Indiërs, Roma’s en gitaarhelden als Jan Akkerman en Stochelo Rosenberg.

Combineer dat met een Groningstalige liedjesschrijver die zeer basaal gitaar speelt en je krijgt een unieke middag.

We hadden van te voren niks afgesproken zodat we elkaar ook verrasten.

Jan speelde moeiteloos mee met wat ik hem voorschotelde, deed een spoken word performance met zo’n gestemde wokpan, gaf Indiase ritme-les en las gedichten voor.

Ik speelde m’n nieuwste liedje (van j.l. vrijdag), vertelde verhalen, las voor en zong voor het eerst in het Nederlands.

Het publiek luisterde, lachte hard, pinkte hier en daar een traantje weg en ging volledig mee op elke weg die we insloegen.

Kortom een middag die geen enkel computerprogramma had kunnen verzinnen.

Je hoort de hele dag over dat de verbinding mist en dat we elkaar niet meer begrijpen.

Daar was gisteren helemaal niks van te merken…

Foto’s: Christel Elshout