Van mien opa, dei al in 1942 uut de tied kwam, is mor ain foto bekend.
Hij is der even goud veur goan zitten en kiekt huil serieus in de lens.

Tegenwoordig komst al in de baarmoeder op de foto.

Bie ons thuus wuir der ook nait veul fotografeerd.
Poar keer per joar kwam de camera teveurschien, der wuiren n poar ploatjes moakt en t ding verdween weer veur moanden in de kaaste.
Ast rollegie den eindelijk ontwikkeld wuir stonden der soms minsken op dei al n poar joar dood waren.

As n soort geestverschieningen.

 

Toch bin ik ook n moal op film kommen.
Aargens in de joaren zestig het aine de muite nomen om Ons Dörp vast te leggen.
Tis gain cinematografisch hoogstandje mor t huile dörp stoat derop.

Tis midden overdag filmd zodat der allenig vrouwen, kinder en olle kirrels opstoan.
Wat opvaalt is de klaine aarbaidershuussies en dat de minsken nog nait zoveul aandacht veur toentjes en gebitten hadden.

Vraauwenverainen marcheert over stroate en elk zwaait noar de camera.

Bie kleuterschool Prinses Marijke geven de kinder n demonstroatie bokkiespringen.

Wichtertjes mit ófgezakte kousen en n snötneuze en jonkies in körte broekies springen veur de camera langs.

Ain jonkie droagt n laange boksem mit vouwen in de piepen, n vlinderstrikkie, n overhempie mit n spencertje derover en n brillegie op.
Dat jonkie? Dat bin ik…..