Onze Elvis haitte Herman en hij kwam gewoon uut Assen.

Alles wat e zee en dee gong der bie ons in als Gods woord in n óldering.
Wie klaidden ons hetzulfde: strakke zwaarte boksem, soms van nepleer, pakjassie, wit overhemd, strik veur.
Wie pruitten zulfs as hom. Körte, nasale zinnegies, uutsproken mit n kroakerige stem.
Herman zien manager was n boerenzeun uut Sodom en dei huil hom flink aan t waark.
Herman speulde altied, soms wel drei moal daogs.

 

Veural int  begun was e voak in de buurt: Kienstobbe in Twaide Mond, Frascati en de

Viersprong op Knoal, Grimme in Emmen en op elk grasveld woar n podium en n poarhonderd man

op paastten wuir n festival organiseert mit Herman Brood as hoofdact.
 
Elk weekend trok der een optocht van auto’s, brommers, fietsen en rolstoulen deur de

Veenkolonies op weg noar woar Herman nou weer zien evangelie verkondigde.

The Wild Romance is de beste band dai ik ooit heb zain speulen.

Veul sneller en strakker dan wat veur wereldacts ik loater ook heurd heb.

 

Hij bleek ook nog een begenoadigd kunstenaor te wezen. En doarmit had e zien eigen

geldmachien uutvonden. Hij muik sneller geld as de Fa. Joh. Enschede t kon drukken.
As e blut was gong e op n terassie zitten en begon te schetsen. Dei taikenings verkochte den

veur 25, 100 of 500 gulden.
Haar e de buutse vol den kon e weer noar t café of drugs kopen.

 

Nederland wuir te klain veur Herman. Hij mos noar Amerika. Doar gong alles mis. De band, dei

fantastische band, vuil uut mekoar en hij muik n kutploate mit studiomuzekanten. Bie n huil

belangriek optreden waren de drugs net op en hij bakte der niks van.

 

Trug in Nederland was veur ons de lol deróf. Dei Amerikoanse ploate vonden we niks en t

aargste was dat e n permanentje nomen had! Wie waren zo teleurgesteld!
Noa n zetje was e weer trug bie óf en zo kwam e ook weer es bie Többen te speulen.
Ik kwam hom tegen in de gaange en hij gruitte vrundelijk. Wat was e klain!  Ik zee niks en

keek de aander kaante op. In mien achterheufd heurde ik de hoan drei moal kraaien.

 

Twintig joar loater sprong e van t Hilton. Nait veur de train zoas de maisten. Ik denk dat e

baange was dat de conducteur zol vroagen: ‘Hest ook n koartje, Herman? of moakst even n taikening veur mie?’