Spiekeroog is een van de kleinste Waddeneilanden. Er is geen autoverkeer en er woont maar een handjevol mensen.

Ondanks dat ik er al vaak heb opgetreden lukt het me toch steeds weer er te verdwalen.

Afgelopen zaterdag liep ik ’s nachts van de afterparty in Otto’s huisje naar mijn hotelkamer aan de andere kant van het dorp en na een half uur dwalen moest ik toegeven dat ik niet meer wist waar ik was.

Ik had mijn telefoon aan de vaste wal gelaten dus google maps bood ook geen uitkomst.

Het was stikdonker en een beetje mistig maar in de verte hoorde ik eng’len zingen.

Dichterbij gekomen bleken het twee meisjes van een jaar of achttien te zijn die in het gezelschap van een lichtelijk beschonken jongeman hedendaagse Duitse liedjes zongen.

Tot mijn verbazing waren ze ook bij ons optreden geweest en begroetten me met een enthousiast ‘Hey, da ist der Sänger!’

Er was drank en wat te roken en er ontstond een spontaan feestje. Op een kruispunt midden in het dorp.

De meisjes zongen goed en meerstemmig en kenden alle teksten uit hun hoofd.

Als een geestverschijning doemde vervolgens in de mist een kleine Aziatische vrouw op.

Ze was prachtig, lichtelijk extravagant gekleed en sprak ons in het Frans aan.

Terwijl ik nog naar woorden zocht knoopten de drie Duitse pubers onmiddellijk een gesprek aan in vlekkeloos Frans.

De vrouw bleek uit Vietnam te komen en bezat een winkel in bijouterieën op het eiland. Ze kon ook prachtig zingen. Je verzint het niet, hè.

Uiteindelijk werd ik keurig bij mijn hotel afgeleverd.

Een wonderlijke nacht..

Op de foto Otto Groote op de heenweg naar Spiekeroog (foto Carina Schiller)