De geest van Jan Jansen

Begin jaren tachtig maakte ik deel uit van de Groningse bands The Blue Hearts en de Hungry Hearts.

Spil van deze bands was gitarist Jan Jansen, anders dan zijn naam doet vermoeden een bijzonder kleurrijke persoon.

In onze ogen was hij stokoud (33). Naast dat hij een aardig potje kon gitaarspelen was het ook een meesterdief. Hij kon in tien seconden een fiets jatten en geen winkel was veilig voor hem.

De opbrengst ging op in rook: weed, speed, Jack Daniels en heroine. Hij kon het allemaal aardig binnenhouden in tegenstelling tot onze zangeres Co die er in een poging zijn tempo bij te houden flink aan onderdoorging.

We speelden veel door het hele land en zo duurde het toch nog vijf jaar voor de bom barstte.

Onze wegen scheidden, ook die van Jan en Co.

Begrafenis

Jaren later ontmoetten we elkaar weer. Op de begrafenis van Jan.

Hoewel hij in onze tijd als een soort kruising tussen Keith Richards en Johnny Thunders door het leven ging was hij op latere leeftijd Boeddhist geworden en had zelfs de Dalai Lama ontmoet.

Ook bleek hij in een vroeger leven ‘Hippie op de Dam’ geweest te zijn. Een levensstijl waar hij in later jaren vreselijk op af kon geven.

Dit alles aanhorend vroegen we ons fluisterend af of we wel op de begrafenis van de juiste Jan Jansen aanbeland waren.

Dat was acht jaar geleden. Co is inmiddels ook dood. Een talentvolle zangeres maar geen talent voor het leven.

Geest

Onlangs was ik in Arnhem, waar Jan ook vandaan kwam en zag hem! In levende lijve!

Zelfde houding, zelfde nonchalante spel, sigaret, pantermotiefje en die kop.

Ik heb het op een afstandje aangezien en zag dat hij gelukkig was.

Go Johnny, Go!

Jan Jansen (foto: Joost Sizoo)

 

Doctor in de Rock ’n Roll

 

Nooit eerder zoveel plezier beleefd aan Appie Alberts dan in de afgelopen week.

 

Allereerst al de prettig uit de hand gelopen boekpresentatie/optreden/reunie van (voormalig) Rock ’n Roll Groningen in de Spieghel en vervolgens met zijn biografie.

 

Eenmaal begonnen aan het door vriend Herman Sandman opgetekende levensverhaal was er geen stoppen aan.

 

Hoewel mijn bemoeienissen met de man marginaal zijn komen er tientallen vrienden en bekenden voorbij.

 

Mijn toenmalige vriendin Marjan mocht zich in de jaren tachtig in een bovenmatige belangstelling van Appie verheugen. Hij bestookte haar met liefdesverklaringen en soms logeerde hij bij ons in de Oosterpoort.

 

Mij daarbij als een lastig huisdier negerend. Dat scheikunde niet echt mijn forte was hielp ook niet.

 

Het viel niet mee om al voor het ontbijt geconfronteerd te worden met het onblote achterwerk van de heer Alberts die na een lange nacht op onze kamervloer gecrashed was.

 

 

Muzikaal gezien vond ik vooral de periode rond de elpee Cafe Racer leuk. Soms deden we mee zoals te zien is op het onderstaande filmpje in Simplon.

 

Ook herinner ik me een gezamenlijk optreden in de Melkweg waarbij Candy Dulfer mee zou doen. Appie had haar manager/moeder gebeld maar deze stuurde heel verstandig haar vader Hans als vervanging.

 

 

Doctor in de Rock ’n Roll van Herman Sandman: nu in de betere boekhandel!

 

 

 

Nozem heeft gastrol op Pupil Of Pop

Ooit zong Bert Hadders in de BlueGrass-band the Blue Hearts.
Samen met Blue Hearts-zangeres Marjan Feith vervult hij nu een muzikale gastrol op de eerste solo-cd van hun toenmalige chauffeur Jose Cultileiro.

 

Hadders en Cutileiro -bevriend sinds begin jaren tachtig- delen een fascinatie voor de perfecte popsong.

 

Op ‘Pupil Of Pop’ zijn een elftal liedjes te horen waarvan Hadders er al een coverde met zijn vorige band Detour.

 

verkrijgbaar in de betere platenzaak.

Site design: Digital Magician