Op verzoek maakte ik voor een tentoonstelling in de kerk van Odoorn een gedichtje bij een schilderij van Wietse Berkepies uit Exloo.

 

Bij het bekijken van het schilderij zag ik die enorme windmolens al in dit tafereeltje opduiken en kwam tot het volgende:

 

 

Vergezicht

 

 

De jirre siepelt deur de voren

 

n kaampie rogge, hoog en geil

 

ik heur de dönder in de verte

 

wel hier wat zaait, dij krigt zien dail

 

 

 

niks riekt hier hoger den de toren

 

niks kleurt hier bonter den t gewas

 

mor mit wat plannenmoakers stoven

 

komt vroag of t mörgen nog zo was