Cultuurblogger Woest en ledig nam alvast een kijkje in Iemandsland.

 

Een muziektheatervoorstelling dus. Over een man genaamd Berrie (Albert Secuur) die uit het buitenland terugkeert in de Veenkoloniën, waar hij ontdekt dat zijn vader (Erik Harteveld) stervende is en dat zijn jeugd toch misschien niet zo slecht was als het toen leek. Waar hij op zoek gaat naar het album Full Moon By Broad Daylight van de door iedereen vergeten legendarische progrockband Strawberry Wizzards.

 

Ik zag donderdagavond de try-out en had daar achteraf beslist geen spijt van.

 

Wat opviel, was de schaal. Iemandsland is zeer groot opgezet. Misschien wel te groot, dacht ik steeds op momenten dat hoofdrolspeler Secuur ietwat verloren door heden en verleden leek te dolen. Om mezelf direct te corrigeren. Die schaal is in wezen geheel in de geest van de Veenkoloniën, dacht ik, een gebied waar tijd en ruimte nu eenmaal anders werken dan elders in Nederland.

 

Ik dacht ook: Iemandsland gaat over het worstelen met de verhoudingen, over het individu en zijn omgeving, over verveling en meters maken. Ik werd zelfs in dat idee bevestigd toen Secuur aan de doortrapte Creationist Arno van der Heyden vroeg waarom hij in een scootmobiel rondreed. Waarop Van der Heyden vertelde dat hij dankzij zijn scootmobiel toegang had tot de McDrive in Stadskanaal. Waarop Secuur stelde dat Stadskanaal nogal een eind rijden is. Waarop Van Heyden dat bevestigde. Et cetera.

 

Wat opviel, waren Bert Hadders en De Nozems, het huisorkest van Iemandsland. De liedjes die Hadders en De Nozems hebben vastgelegd op hun album De Bosklopper Tapes zijn zo’n beetje de aanzet geweest voor Iemandsland, een trip down memory lane met als einddoel een verleden waarvan niemand meer precies lijkt te weten hoe het nu echt zat, omdat we toen vooral vooruit keken en daardoor niet goed zagen hoe het echt was.

 

Bent u daar nog?

 

Wat opviel waren de beeldprojecties van Happy Ship. Het computeranimatiebedrijf uit Groningen speelt een zeer belangrijke rol tijdens de voorstelling, vooral als het gaat om het oproepen van sfeerbeelden uit de jaren zeventig, dat wat we nu retrofuturisme noemen. Heel goed ook zijn de verwijzingen naar de invloeden van de Duitse media. Het is überhaupt en sowieso fascinerend dat de Veenkoloniale kijk op de werkelijkheid tot halverwege de jaren tachtig werd bepaald door Duitse lulligheid.

 

Wat opviel, was een prachtige scene waarin Berrie en Zus – Secuur en Lies van de Wiel – jaren na dato weer in gesprek met elkaar proberen te komen. Prachtig vanwege de sublieme dialoog en bijpassende bitse timing van Van de Wiel. Prachtig ook vanwege de existentiële droefheid die Secuur weet op te roepen.

 

Wat opviel, was dat er veel goeds te zeggen valt over Iemandsland. Over de try-out althans. Zoveel zelfs dat het aldus samengevat kan worden: gaat dat zien. Voor je het weet, heb je weer iets bijzonders gemist. Een mens leeft maar een keer. Het leven is kort. Vraag niet hoe het kan, maar profiteer er van. Erik Harteveld verdient een erepenning in de Orde van de Noord-Nederlandsche Theaterkijkerskring. Zorg dat je erbij komt. Koopt Veenkoloniale waar en steunt elkaar. God ziet alles. En hoeft daardoor nooit een kaartje te kopen. Huilen is voor jou te laat.

 

– See more at: http://www.woestenledig.com/#sthash.sgw0K0TZ.dpuf