Muzikant Bert Hadders en schrijver Herman Sandman beschrijven de haat-liefde verhouding met het land van hun vaders; de Veenkoloniën. Het resultaat is een portret met verhalen en liedjes van de streek en zijn inwoners, met al hun eigenaardigheden.
Voor de Groningers en Drenten een feest der herkenning, voor boetenstoanders een openbaring. De een is Drent, de ander Groninger, maar met een gedeelde haat-liefde verhouding met het land van hun vaders, de Badlands van het Noorden. Een wereld van leegte, windmolens en filterkoffie, waar elke zandstorm het einde van de wereld aankondigt en het leven net de Duitse Lotto is: Ohne Gewähr. Hadders en Sandman balanceerden in de achterkamer van de beschaving op de rand van een alcoholverslaving, maar overleefden. De een zingt alles van zich af, de ander doet dat met verhalen. Een ode aan de schoonheid van het land en de bewoners, met al hun eigenaardigheden.
